Μαγειρεύοντας όπως παλιά, την κουρκούτη της παράδοσης.
|
«Δώρο να ’ναι κι απ’ όπου να
’ναι». Αυτή φαίνεται να είναι η λογική που κυριαρχεί στη δημόσια υγεία και
ειδικότερα στη διοίκηση της 6ης Υγειονομικής Περιφέρειας, η οποία αποδέχθηκε
δωρεά από την «Εκκλησία του Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών» για το
Κέντρο Υγείας Φιλιππιάδας.
Το θέμα έχει προκαλέσει έντονες συζητήσεις τις τελευταίες ημέρες, καθώς η συγκεκριμένη δωρεά έγινε γνωστή μέσα από επίσημη ανακοίνωση του Κέντρου Υγείας, με την οποία ουσιαστικά προβάλλεται, μαζί με τη σύναψη συνεργασίας με τρεις ιδιώτες γιατρούς. Μέσω αυτών των συνεργασιών καθίσταται εφικτή η απογευματινή λειτουργία μαιευτικού-γυναικολογικού, ορθοπεδικού και καρδιολογικού ιατρείου.
«Ευχαριστούμε θερμά τη Διοίκηση του Υπουργείου Υγείας και της 6ης Υ.ΠΕ., καθώς
και την “Εκκλησία του Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών” για την ευγενική
χορηγία/δωρεά ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού» αναφέρεται στην ανακοίνωση η οποία
αναρτήθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της 6ης ΥΠΕ και
στα κοινωνικά δίκτυα.
Η συγκεκριμένη «εκκλησία»
είναι ευρύτερα γνωστή ως «Εκκλησία των Μορμόνων» και έχει επισήμως χαρακτηριστεί ως
αίρεση από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Η δωρεά αφορά την προμήθεια
μηχανήματος υπερήχου και έγινε αποδεκτή – σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία –
«με ευχαρίστηση» από τον διοικητή της 6ης ΥΠΕ τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Τυπικά, η διαδικασία είναι
απολύτως νόμιμη. Ουδείς αμφισβητεί ότι το ΕΣΥ έχει ανάγκη από εξοπλισμό και ότι
οι δωρεές καλύπτουν κενά που το κράτος αδυνατεί ή αμελεί να καλύψει. Ωστόσο,
εδώ τελειώνει η τυπική νομιμότητα και ξεκινούν τα σοβαρά – και αναπόφευκτα –
ερωτήματα στο ηθικό και θεσμικό επίπεδο.
Υπάρχουν άραγε κριτήρια για το
ποιοι μπορούν να εμφανίζονται ως χορηγοί στη δημόσια υγεία; Υπάρχουν φίλτρα,
όρια ή έστω στοιχειώδης προβληματισμός για το μήνυμα που εκπέμπεται όταν
δημόσιες δομές «ευχαριστούν θερμά» οργανισμούς που έχουν χαρακτηριστεί αιρετικοί
από την επίσημη Εκκλησία της χώρας; Ή αρκεί το τιμολόγιο και το παραστατικό,
ώστε να κλείνουν τα μάτια σε κάθε άλλη διάσταση;
Η απάντηση, δυστυχώς, φαίνεται
να είναι αρνητική. Και αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Αποτυπώθηκε στις
αρχές της σχολικής χρονιάς, όταν στοιχηματικές εταιρείες βρήκαν χώρο να
«αποκατασταθούν» διαφημιστικά μέσα σε σχολικές αυλές. Το βλέπουμε τώρα στη
δημόσια υγεία. Όταν δεν υπάρχουν κανόνες, όλα χωρούν. Όταν το κράτος
απουσιάζει, οι χορηγοί αποκτούν ρόλο ρυθμιστή.
Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν
το μηχάνημα υπέρηχου είναι χρήσιμο – προφανώς είναι. Το ερώτημα είναι αν η
δημόσια υγεία μπορεί να λειτουργεί με λογική παζαριού, όπου η ανάγκη
νομιμοποιεί τα πάντα. Γιατί όταν φτάνουμε στο σημείο να λέμε «δώρο να ’ναι κι απ’
όπου να ’ναι», τότε το πρόβλημα δεν είναι η δωρεά. Είναι η απουσία πολιτικής,
αρχών και ευθύνης.
Ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα…
ΕTΑΙΡΕΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ
ΜΕΛΕΤΩΝ ΝΟΜΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
Η Εταιρεία Βυζαντινών και Ιστορικών
Μελετών Νομού Πρεβέζης, με βαθύ αίσθημα ιστορικής ευθύνης, εθνικής μνήμης και
σεβασμού προς τις θυσίες του παρελθόντος, τιμά την επέτειο της θυσίας των
Σουλιωτισσών με το “γκρεμισμά τους” από τον ιστορικό βράχο του Ζαλόγγου (Χορός
του Ζαλόγγου), ένα από τα συγκλονιστικότερα και υψηλότερα σύμβολα αυτοθυσίας
και ελευθερίας στην ελληνική ιστορία.
Η 18η Δεκεμβρίου δεν αποτελεί απλώς μια
ημερομηνία μνήμης αποτελεί ένα αιώνιο κάλεσμα συνείδησης, ένα ιστορικό και
ηθικό ορόσημο που υπερβαίνει τον χρόνο και απευθύνεται σε κάθε γενιά Ελλήνων.
Το Ζάλογγο δεν είναι απλώς ένας
γεωγραφικός τόπος. Είναι ένας ιερός βράχος, ένα φυσικό μνημείο φορτισμένο με
μνήμη, πόνο, μεγαλείο και φως. Εκεί, στα τέλη του 1803, οι Σουλιώτισσες
γυναίκες, περικυκλωμένες από τα στρατεύματα του Αλή Πασά των Ιωαννίνων, αντιμέτωπες
με τη βεβαιότητα της αιχμαλωσίας, της ατίμωσης και της δουλείας, επέλεξαν
συνειδητά τον δρόμο της ύστατης ελευθερίας.
Με τα παιδιά τους στην αγκαλιά,
χορεύοντας και τραγουδώντας, προχώρησαν προς τον γκρεμό, μετατρέποντας τον
θάνατο σε πράξη υπέρτατης αξιοπρέπειας και εθνικής αντίστασης. Η θυσία τους δεν
υπήρξε πράξη απελπισίας, αλλά πράξη ελευθερίας
όχι υποχώρηση μπροστά στη μοίρα, αλλά νίκη απέναντι στην τυραννία.
Το ιστορικό αυτό γεγονός εντάσσεται στο
ευρύτερο πλαίσιο του αγώνα των Σουλιωτών κατά της επεκτατικής και καταπιεστικής
πολιτικής του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.
Το Σούλι, από τα τέλη του 18ου αιώνα,
υπήρξε προπύργιο ελευθερίας, στρατιωτικής αρετής και κοινοτικής αυτονομίας,
αντιστεκόμενο σθεναρά στην οθωμανική εξουσία. Οι αλλεπάλληλες εκστρατείες του
Αλή Πασά (1789–1803) εναντίον των Σουλιωτών κατέδειξαν όχι μόνο τη στρατηγική
σημασία της περιοχής, αλλά και το ηθικό μεγαλείο ενός λαού που αρνήθηκε να
υποταχθεί.
Η θυσία των Σουλιωτισσών στο Ζάλογγο
αποτελεί κορυφαία στιγμή αυτής της αντίστασης και προαναγγέλλει, σε ιδεολογικό
επίπεδο, την Επανάσταση του 1821.
Δεν είναι τυχαίο ότι το Ζάλογγο
ενέπνευσε ιστορικούς, λογοτέχνες και ποιητές, Έλληνες και ξένους, όπως ο Κλωντ
Φωριέλ, ο Πουκεβίλ και μεταγενέστερα ο Διονύσιος Σολωμός, ενώ κατέλαβε κεντρική
θέση στη συλλογική μνήμη του Έθνους ως σύμβολο γυναικείας αυτοθυσίας και
εθνικής αξιοπρέπειας.
Οι Σουλιώτισσες δεν υπήρξαν απλώς
μάρτυρες μιας τραγικής στιγμής υπήρξαν ενεργά υποκείμενα της ιστορίας. Με τη
στάση τους ανέτρεψαν τα στερεότυπα της εποχής τους και ανέδειξαν τον ρόλο της
γυναίκας ως φορέα ελευθερίας, αξιών και εθνικής συνείδησης. Το παράδειγμά τους
υπερβαίνει τα όρια της τοπικής ιστορίας και εντάσσεται στον παγκόσμιο αγώνα των
λαών για αξιοπρέπεια και αυτοδιάθεση.
Η Εταιρεία Βυζαντινών και Ιστορικών
Μελετών Νομού Πρέβεζας, τιμώντας τη μνήμη των Σουλιωτισσών, υπογραμμίζει τη
διαχρονική αξία της ιστορικής γνώσης και της συλλογικής μνήμης. Σε μια εποχή
όπου η ιστορική λήθη και η σχετικοποίηση των αξιών απειλούν την ταυτότητά μας,
το Ζάλογγο στέκει ως αιώνιος φάρος θάρρους και ελευθερίας.
Η 18η Δεκεμβρίου δεν είναι απλώς ημέρα
μνημόνευσης· είναι ημέρα στοχασμού και ευθύνης. Ευθύνης απέναντι στην ιστορία
μας, απέναντι στις θυσίες που θεμελίωσαν την ελευθερία μας και απέναντι στις
επόμενες γενιές, στις οποίες οφείλουμε να παραδώσουμε ζωντανή και
αδιαπραγμάτευτη την ιστορική αλήθεια και τις αξίες που αυτή ενσαρκώνει.
Ας σκύψουμε με σεβασμό μπροστά στον ιερό
βράχο του Ζαλόγγου. Ας κρατήσουμε άσβεστη τη μνήμη των Σουλιωτισσών και ας
αντλήσουμε από το παράδειγμά τους δύναμη, ενότητα και πίστη στις διαχρονικές
αξίες της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας και της ανθρώπινης τιμής.
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΣΤΑΜΟΣ ΓΑΛΟΥΝΗΣ
Εκείνο το παγωμένο πρωινό τού Φλεβάρη, στην
μεγάλη αίθουσα του όμορφου αυτού πέτρινου σχολείου (φωτο) τριάντα δύο παιδάκια
, μαθητές της Ε΄ δημοτικού, με αγωνία καΙ ανησυχία περίμεναν τους υγειονομικούς
από το Μεσολόγγι για να κάνουν το επώδυνο εμβόλιο της ευλογιάς.
Τούς είχαν φοβίσει οι μεγαλύτεροι, που είχαν κάνει την προηγούμενη χρονιά το
εμβόλιο, λέγοντάς τους ότι πονάει πολύ, θα υποφέρουν, θα αρρωστήσουν για δύο
εβδομάδες, θάχουν πυρετό, θα έχουν πληγή με πύον στό μπράτσο κι άλλα
διαταρακτικά καί τρομερά.
Αντίθετα οι γονείς, που γνώριζαν για την φρικιαστική αρρώστια, είδαν αδέρφια,
γονείς καί συγχωριανούς τους να χάνονται βασανιστικά στήν άβυσσο, ήξεραν καί
έβλεπαν τους βλογιοκομμένους , τους επιζήσαντες με τα σκαμμένα πρόσωπα τα
παραμορφωμένα απο τίς ουλές, έλεγαν τόν εμβολιασμό, ΕΥΛΟΓΙΑΣΜΟ καί τόν
θεωρούσαν θαύμα της επιστήμης κατάκτηση του ανθρώπινου μυαλού καί δικιά τους
ελπίδα.
Τά μισά παιδιά κοίταζαν απ τα παράθυρα πέρα μακρυά στην στροφή του χωματόδρομου,
στό Αι΄ Βλάση, για να δούν πότε θάρθει το νοσοκομειακό και τα άλλα ζεσταινόταν
γύρω απ την αναμμένη ξυλόσομπα. ( Κάθε μέρα, κάθε μαθητής μαζί με την σάκα του
ήταν υποχρεωμένος να φέρνει το πρωί στό σχολείο καί δύο μεγάλα ξύλα ελιάς,
βελανιδιάς η πουρναριού, απαραίτητα καί αναγκαία για να ζεσταίνεται η σχολική
αίθουσα.)
Η ώρα περνούσε, ο καιρός χάλαγε, το βουνό από πάνω ο Μπούμιστος ήταν
ανταριασμένος, μακρυά στην Ιθάκη είχε μαυρίσει ο τόπος …οπότε φωνάζει ο μικρός
Βασίλης στό δάσκαλο .. Κύριε..κύριε , έξω αρχίζει καί ρίχνει σκαμπανίδα(
χιονόνερο.)!!. φαίνεται δεν θάρθουν σήμερα οι γιατροί !
Θάρθουν ..Θα΄ρθουν .. είπε ο δάσκαλος καί τούς καθησύχασε λέγοντάς τους , να
μήν φοβούνται , ένα απλό τσιμπιματάκι είναι, θα έχουν πανοπλία για την αρρώστια
καί εξ άλλου σαν ορεινοί είναι σκληραγωγημένοι καί γενναίοι.
Έτσι κι έγινε, κατέφθασε ένα άσπρο αυτοκίνητο με μεγάλους κόκκινους σταυρούς,-
σαν κλειστό μικρό πούλμαν ήταν-, βγήκαν δύο ασπροφορεμένοι άνδρες κρατώντας
μεγάλα κουτιά κι ένας σωφέρ με αμπέχωνο, με μια μεταλλική βαλίτσα, που φαινόταν
θυμωμένος καί συνεχώς μονολογούσε… τι διαολοπαλιόδρομος ήταν αυτός,..παρά λίγο
να τσακιστούμε!.. που βρήκαν στο βουνό κι έφτιαξαν αυτό τό χωριό..πως ζούν
αυτοί εδώ πάνω!! κι΄ άλλα για κείνον δύσκολα καί πρωτόγνωρα.
Στήν μια άκρη τής αίθουσας ετοίμασαν γιατρός καί νοσοκόμος τα μπουκαλάκια με τα
εμβόλια, το καυτό νερό για να απολυμαίνονται οι δυό μεγάλες σύριγγες καί στην
άκρη οι βελόνες ήταν διχαλωτές.
Τα παιδάκια αγόρια καί κορίτσια μπήκαν στην σειρά για την βατσίνα τους.
Πρώτος επιλέχτηκε να πάει ο Σπύρος, γιατί έλεγε ότι είναι ατρόμητος αλλά είχε
καί λίγο κρέας επάνω του, για να΄βρει η διχαλωτή σύριγγα όσο ιστό έπρεπε για να
αφήσει πάνω του τό φάρμακο.
Τά περισσότερα παιδάκια , είχαν χεράκια χωρίς ξυγκι, σαν ξερόκλαδα αμυγδαλιάς.
Πού νάβρει ψίχα ο γιατρός!
Βόγγυξε ο Σπύρος καί δάκρυσε απ τό πόνο.. κι ακούστηκε συγχρόνως ένα ωχ απ όλα
τα παιδια της ουράς. Η Φωτεινούλα έτρεμε κί ακουγόταν ώς κι ο ήχος των δοντιών
της, κάποια άλλα σιγόκλαιγαν, ο Νάσος είπε στον δάσκαλο δεν είμαι καλά κύριε θα
λιγοθυμήσω..κι εκείνος τόν έβγαλε έξω να πάρει καθαρό αέρα να μην λιποθυμήσει
και να τόν αναθαρρήσει.
Μόλις βγήκε έξω ο δάσκαλος κι η άλλη δασκάλα ήταν πιο πέρα δίπλα στην
ξυλόσομπα, βρήκε το θάρρος καί την ευκαιρία ο Σταύρος που ήταν κοντά στην πόρτα
καί σαν σίφουνας έτρεξε να φύγει για να γλυτώσει.
Πιάστε τον Σταύρο, φεύγει ! φωνάζει η δασκάλα.
Έτρεξαν ξοπίσω του δυό μεγαλύτεροι καί ταχύτεροι μαθητές απ την διπλανή
άιθουσα, έπιασαν τόν αντάρτη λίγο μετα την εκκλησία καί τον έφεραν σηκωτό πίσω
στόν γιατρό.
Νοσοκόμος καί τρείς δάσκαλοι κράταγαν τό έρμο τον Σταύρο πού έσκουζε καί
οδυρόταν , για να του κάνουν την βατσίνα.
Αργά τό απόγευμα με πόνους, κλάματα κι αναφιλητά τέλειωσε ο εμβολιασμός καί
κάθε παιδάκι με γυμνό το μπράτσο -παρα τό χιονόνερο- για να μη μολυνθεί η
πληγή- που έπρεπε αναγκαστικά να κάνει διχαλωτή βελόνα, για να πιάσει το
φάρμακο- επέστρεψε σπίτι του, για να πεί στην μάνα του τον βασανισμό της μέρας
του.
Τίς επόμενες σχεδόν δύο εβδομάδες, όπως αναμενόταν – προκειμένου να χτιστεί η
ανοσία-,όλα τα παιδάκια- κάποια βαριά – αρρώστησαν…. με πόνους , υψηλούς
πυρετούς, με την πυορροούσα πληγή να θέλει χρόνο να κλείσει και όλα τούτα τα
οδυνηρά στο βωμό της προστασίας.
Ο μικρός Σταμούλης αρρώστησε βαρύτερα, πέρα απ τους πόνους, την κατάπτωση καί τα
ρίγη, απ τον τριταίο πυρετό, πάνω από 40 c°, -έφτασε καί τους 41 – καί είχε
παραισθήσεις. Έβλεπε την φλόγα του καντηλιού στό εικονοστάσι σαν τεράστια
πυρκαγιά που ερχόταν κατά πάνω του καί φώναζε..ούρλιαζε ..Μάνα σβήσε την φωτιά
Μάνα θα καώ..!!! κι μάνα γονατιστή δίπλα στό βλαστάρι της, κρατούσε μέ τό ένα
χέρι μια βρεγμένη πετσέτα στό μετωπό του, τό άλλο χάιδευε τα μαλλιά του , τον
γλυκοφιλούσε και του έλεγε σαν προσευχή.. Θα πάρω εγώ τόν πυρετό σου γιέ μου
και θα σβήσω αμέσως την φωτιά.
Ένα αλλο βράδυ πάλι σε παραισθήσεις πυρετού, έβλεπε από την στέγη, σαν
σταλακτίτες να κρέμονται πάγοι κοφτεροί, ετοιμοι να σπάσουν και να πέσουν πάνω
του ..κι εκείνος να κλαίει καί να φωνάζει.. Μάνα.. φυλαξέ με απ τα παγωμένα
σπαθιά΄! Μάνα.. άμα πέσουν θα με πετύχουν στην καρδιά!
Κι εκείνη με χέρια καί ψυχή να τρέμουν από φόβο κι αγωνία.. του γλυκοψιθύριζε…
Μήν φοβάσαι αγοράκι μου,ε γώ είμαι εδώ! Εγώ είμαι εδώ!
Τελικά έγιαναν όλα τα παιδιά, πέρασαν οι παρενέργειες, η ευλογιά δεν ξαναφάνηκε
κί η ζωή πήρε το δρόμο της.
Εμεινε όμως στό αριστερό μπράτσο του παιδιού σαν παράσημο η βατσίνα, ένα
ολοστρόγγυλο δίφραγκο, ένα σημάδι, μια σφραγίδα νίκης με ενα μήνυμα ΄΄ Ο
άνθρωπος θά σκεφτεί καί δεν θα χαθεί΄΄
ΥΓ. Πέρασε μισός αιώνας καί να πάλι στήν ουρά εμβολιασμού .,.όχι σέ σχολική
αίθουσα …αλλά σε αρένα, στην δε κερκίδα μαινόμενοι αντιεμβολιαστές, θεολόγοι
ταλιμπάν της επιστήμης, αντάρτες ,συνωμοσιολόγοι, λιβανιστές εξουσιών και
συμφεροντολόγοι, αλλά καί φοβισμένοι σκεπτικιστές όπως καί μετριοπαθείς
υπηρέτες της ιατρικής , ακόμα όμως να μην ομονοούν καί να μην ορίζεται έτσι το
άριστο επιθυμητό μέτρο.
Είμαστε 365 μέρες τον χρόνο στο μαντρί, που είναι μπροστά στο σπίτι. Θέλαμε να είναι μαζί γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να είμαστε κοντά στην εκτροφή μας, να έχουμε τον νου μας σε περίπτωση που συμβεί κάτι στα ζωντανά μας. Χριστούγεννα, Πάσχα τα γιορτάζουμε μέσα στον στάβλο. Έρχονται οι φίλοι μας εδώ, τρώμε και πίνουμε.
Ξυπνάμε στις 5.00 το πρωί. Το καλοκαίρια νωρίτερα για να προλάβουμε τον ήλιο και τη ζέστη. Κάνουμε τον έλεγχο στα ζώα, και μετά σειρά έχει το τάισμα, το άρμεγμα και η βοσκή. Το αγαπημένο μου σε όλο αυτό είναι η γέννα, να βλέπεις την ζωή να έρχεται. Το χειρότερο είναι η ασθένεια ενός ζώου, η αναμονή και η ψυχική ταλαιπωρία που μας δημιουργεί. Μετά είναι ο καιρός. Φαντάσου τώρα βαριές καθημερινές κτηνοτροφικές εργασίες μέσα στη βαρυχειμωνιά και την παγωνιά».
Γράφει και πολλά ακόμα. Και είναι πολύ λίγα. Η καθημερινότητα του κτηνοτρόφου είναι πολύ δεσμευτική με τα ζωντανά να έχουν απαιτήσεις άμεσα εκτελεστές, 365 μέρες τον χρόνο, 7 μέρες την εβδομάδα, 24 ώρες την ημέρα …
Και κάποια στιγμή (δυστυχώς μόνο στιγμές …) έχεις την ανάγκη να ξαποστάσεις για λίγο, για μερικές στιγμές, όχι ώρες. Και όσο καλά και να έχεις εκπαιδευμένα τα ζωντανά σου, πάντα υπάρχει η κακή στιγμή. Η στιγμή να γίνει κάποια ζημιά. Ζημιά σύμφωνα με τις αντιλήψεις της ιδιωτικής οικονομικής …
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον (φυσικό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό, τεχνολογικό κλπ) κάποιοι, ανοήτως φερόμενοι, προωθούν νομοθετικές ρυθμίσεις ερήμην των κτηνοτρόφων, εις βάρος των κτηνοτρόφων, χωρίς να έχουν έστω την στοιχειώδη ευγένεια (ΔΕΝ μιλάμε για συμμετοχική δημοκρατία, ή έστω κάποια μορφής δημοκρατία, αλλά για έναν ακατονόμαστο αυταρχισμό …), να ενημερώσουν τους άμεσα πλητόμενους πολίτες.
Θα έπρεπε να ενημερώσουν οι νομοθετούντες τους αφορώντες-θιγόμενους πολίτες, σύμφωνα με τους χρόνους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και κατανόησης που έχουν οι πολίτες. Δεν αρκούν οι υπηρεσιακές εισηγήσεις και οι επιστημονικές θέσεις, και οι χρόνοι των εργαζόμενων σε κλιματιζόμενα γραφεία αστών, για να ρυθμίζονται νομοθετικά και αυταρχικά συμπεριφορές των πολιτών-επιχειρηματιών, ιδιαίτερα αν η επιχειρηματική τους δράση συμπίπτει με τον τρόπο ζωής τους. Μοιάζει σαν να εκφράζεται μιας περίεργης μορφής κοινωνικός ρατσισμός εις βάρος των επαγγελματιών κτηνοτρόφων και της κτηνοτροφικής παραγωγής.
Με έκπληξη ακούσαμε την πρώτη ανάγνωση του νομοσχεδίου «Ρυθμίσεις σωφρονιστικής νομοθεσίας, διατάξεις για το Ταμείο Προνοίας Απασχολουμένων στα Σώματα Ασφαλείας και λοιπές διατάξεις» στην Επιτροπή της Βουλής, στις 4/12/2020. Αναζητήσαμε κτηνοτρόφους για να πληροφορηθούμε τις απόψεις τους και διαπιστώσαμε ότι δεν ήξεραν. Ακόμα και Σύνδεσμοι Κτηνοτρόφων και Κτηνοτροφίας δεν είχαν επαρκή πληροφόρηση (για την ακρίβεια πλήρη άγνοια).
Ειδικότερα απορήσαμε με πρόβλεψη διάταξης του άρθρου 38 «Επιβολή διοικητικού προστίμου σε ιδιοκτήτη ζώου που προκάλεσε αγροτικές φθορές», όπου με μια πρώτη ανάγνωση μοιάζει να προσπαθεί να υποκατασταθεί ο φυσικός δικαστής από έναν διοικητικό αυτοματισμό που πιθανόν να οδηγήσει σε ενδυνάμωση κάποιου αυταρχισμού της εξουσίας, ο οποίος μέχρι σήμερα εκτρέφει ανορθόδοξες καταστάσεις.
Θεωρούμε πρωτοφανές μια πιθανή αντιδικία μεταξύ πολιτών να οδηγεί όχι στον φυσικό κριτή των διαφορών πολιτών, αλλά σε εξοντωτικές διοικητικές ποινές, μονομερώς εις βάρος των κτηνοτρόφων. Ακόμα και σε εμφανή περιστατικά ο δικαστής, όταν φθάνει εκεί στον δικαστή μια αντιδικία, κρίνει με βάσει τους νόμους, αλλά και τα ήθη και έθιμα των ανθρώπων.
Αφού εκδιώχθηκε από τα δάση η κτηνοτροφία, με μια συντεχνιακή διαστροφή και τελείως αντιεπιστημονική καταστροφή του συμβιωτικού οικοσυστήματος χλωρίδας (φυτά, δένδρα κλπ) και πανίδας (ζώα). Αφού καταπατήθηκαν τα δάση από τσιμεντοποιητές. Αφού οικοπεδοποιήθηκαν χωράφια στερώντας την ύπαιθρο από το φυσικό περιβάλλον. Αφού περιορίστηκαν αφύσικα οι χώροι συμβίωσης κτηνοτροφίας, γεωργίας και κατοικίας, και εξωθούν συστηματικά την οικολογικά σωστή εκτατική κτηνοτροφία σε κλειστούς στάβλους παραγωγής ζωικών προϊόντων.
Τώρα, ακόμα και η «απαραίτητη φυσική άσκηση» των παραγωγικών ζώων (με όρους αστικής παραδοξότητας) και τα περάσματα προς χώρους βόσκησης, έγιναν «σταυρόλεξο» για δυνατούς λύτες, μέσα από διαδρόμους, περάσματα.
Όσοι πιστεύουν ότι δεν χρειαζόμαστε την κτηνοτροφική παραγωγή για την αναγκαία εθνική διατροφική αυτάρκεια και περιβαλλοντική ισορροπία, πρέπει να καταλάβουν ότι είναι και δική τους ευθύνη να πάρουν μέτρα προστασίας της περιουσίας τους. Παλαιά ο παππούς μου περίμενε ευπρόσδεκτα τα κοπάδια να βοσκήσουν στα χωράφια από όπου είχε συγκομισθεί η σοδειά (αφήνοντας τροφή για βόσκηση) επιζητώντας τον εμπλουτισμό του χωραφιού με κοπριά, σεμια κυκλική οικονομία.
Στην σημερινή καταστροφική αντίληψη της ιδιωτικής οικονομικής με την κερδοσκοπική απομόνωση κάθε δραστηριότητας, και με την απομάκρυνση της απαραίτητης συμβίωσης (& κοπριάς), αντικαθιστώντας την με χημικά, παρακολουθούμε με φόβο ψηφοθηρικές αυταρχικές διοικητικές πρακτικές.
Η λαϊκή θυμοσοφία είχε τον όρο «ξέφραγο αμπέλι», υπονοώντας ότι όταν έχεις κάτι που έχει αξία φροντίζεις να το προστατέψεις, να μην είναι ξέφραγο. Και πάντως όχι με αυτόματη διοικητική ποινή, χωρίς κρίση δικαστηρίου, και μάλιστα οριζόντια σε όλη την επικράτεια, ανεξέλεγκτα.
Και ο κ Δ. Δήμου (6977608755) με αγωνία με είπε: Από αρχαϊκή εποχή τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων ζωικής και φυτικής παραγωγής επέλυαν οι δικαστές, οι οποίοι εκλέγονταν για αυτό τον σκοπό. Σήμερα την επίλυση των διαφορών αυτών επιλύουν τα δικαστήρια, μετά από εισηγήσεις και εκτιμήσεις που κάνουν τα Δασαρχεία της χώρας, τα οποία απορρόφησαν την παλαιά Αγροφυλακή, με τους υπαλλήλους της.
Μοιάζει ότι η πρόβλεψη στο νομοσχέδιο είναι μονομερής, αδικεί μονομερώς τους επιχειρηματίες που δρουν στην κτηνοτροφία, πιθανόν προωθεί σκέψεις κοινωνικού-επαγγελματικού «ρατσισμού» εις βάρος των κτηνοτρόφων και εξωθεί τις σχέσεις των αστυνομικών οργάνων, από προστασίας του πολίτη και υποστήριξης καταγραφής διαφορών μεταξύ πολιτών, σε μια περίεργη αυταρχική συμπεριφορά επιβολής ιδιαιτέρως αυστηρών διοικητικών προστίμων.
Πιθανόν η διαβούλευση, σε αυτό το συγκεκριμένο σημείο, με τους πολίτες, τους κτηνοτρόφους, τις οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών και τις επαγγελματικές κτηνοτροφικές οργανώσεις να ήταν ανεπαρκής (ή μήπως προσχηματικά ανεπαρκής…) και οι πολιτικοί εκπρόσωποι των πολιτών να μην προσέτρεξαν στους πολίτες της περιοχής τους ή στις οργανώσεις των ενδιαφερομένων πολιτών. Ίσως ο πιθανός ψηφοθηρικός προσανατολισμός κάποιων πολιτικών να μην έλαβε υπ’ όψη την πολιτική δεοντολογία και την ηθική της κοινωνίας, άλλωστε τα 200-240.000 «φυλακισμένα» γιδοπρόβατα της Αττικής δεν ψηφίζουν, και να συμπαρασύρουν σε πολιτική «αφωνία» κτηνοτρόφους, όπως την Μάγδα (6932094231) και τον Γιάννη Κοντογιάννη …. ΚΡΙΜΑ
Για την καταγραφή, Δημήτρης Μιχαηλίδης, ΑγροΝέα
Νέα αρχή – Νέες περιπέτειες για τα
παιδιά και του εφήβους της πόλης μας!
Το Τοπικό Τμήμα Ιωαννίνων του Σώματος
Ελληνικού Οδηγισμού, ένας από τους πιο ζωντανούς και ιστορικούς
παιδικούς–εφηβικούς φορείς της πόλης μας, επιστρέφει δυναμικά! Από το 1945
μέχρι σήμερα έχει διαμορφώσει χιλιάδες παιδιά και νέους, μέσα από παιχνίδι,
δράση, δημιουργία και ανθρωπιστικές αξίες.
Μετά την αναγκαστική παύση λόγω της
πανδημίας και την κατάρρευση της στέγης της Εστίας, στην πλατεία Νεομάρτυρος
Ιωάννου, το Τμήμα μας αναγεννιέται χάρη στην ευγενική χορηγία της Βουλής των
Ελλήνων και τη συγκινητική ανταπόκριση πολλών συμπολιτών μας και φίλων του
Οδηγισμού. Η Εστία μας ανακαινίζεται και ετοιμάζεται να ξαναγεμίσει παιδικές
φωνές, γέλιο και… περιπέτεια!
Το Τ.Τ. Ιωαννίνων ανοίγει ξανά τις
πόρτες του σε παιδιά και νέους από 5 έως 17 ετών, με ομάδες ανά ηλικία:
Σε έναν κόσμο γεμάτο οθόνες και
ταχύτητα, ο Οδηγισμός προσφέρει… αληθινές εμπειρίες ζωής:
Κάθε παιδί βρίσκει τον χώρο του,
ανακαλύπτει τα ταλέντα του και μαθαίνει πως…μπορεί!
Οι νέες μας συγκεντρώσεις πρόκειται να
ξεκινήσουν το προσεχές διάστημα στη νέα μας Εστία!
Θα χαρούμε να υποδεχτούμε όλα τα
παιδιά που θέλουν να ζήσουν μια ζωή γεμάτη χαμόγελα, δράση και αναμνήσεις που
δεν ξεχνιούνται.
📌 Για περισσότερες πληροφορίες
και εγγραφές, επικοινωνήστε μαζί μας!
Για να μεγαλώνουμε παιδιά με όνειρα, αξίες και… φτερά!
Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης
1. Η σιωπή είναι χρυσός και μπορεί να σε απαλλάξει από πολλούς μπελάδες. Πρόσεξε τι λες και σε ποιόν. Δεν μπορείς να φανταστείς πως μπορούν να παραποιηθούν τα λόγια σου και για ποιον σκοπό. Ειδικά στον επαγγελματικό τομέα μην σχολιάζεις κανέναν πίσω απο την πλάτη του. ‘Όπως πολύ σωστά μου έλεγε η γιαγιά μου, άκου, βλέπε, σώπα.
Βίντεο: Ανδρέας Κουτσοθανάσης
Γράφει ο Γιώργος Γιαννάκης
Όλοι ξέρουμε λίγο πολύ πώς αυτός ο έρμος τόπος ξαναγεννήθηκε και πώς έγινε κράτος. Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι μερικοί ξυπόλυτοι με μπαλωμένα γουρουνοτσάρουχα χωριάτε, αγράμματοι πήραν κάτι σκουριασμένους γκράδες να διώξουν τον Τούρκο Αγά και τον Μπέη. Αυτούς τους ξεπαστρέψανε αλλά τίποτα δεν έγινε, έφυγε ο Αγάς ήρθε ο Τσιφλικάς, έφυγε ο Μπέης ήρθε ο γαιοκτήμονας. Έφυγε ο Ραγιάς ήρθε ο κολλήγος στον κάμπο, ο μπιστικός στο βουνό στα τσελιγκάτα.
Τι κάνεις εδώ άνθρωπέ μου λέει ένας περιηγητής στα Γκαραγκουνοχώρια και είσαι στην πόρτα του Αφέντη. Περιμένω την γυναίκα μου να σχολάσει με τον αφέντη και να φύγουμε γιατί ήμαστε νιόπαντροι. Έ το ίδιο γίνονταν και με τον Μπέη δεν είναι τυχαίο που μερικοί παλιοί κλέφτες οι αργότερα αυτοί που πολέμησαν να ελευθερωθεί και η υπόλοιπη Ελλάδα ανεβηκαν στο βουνό και χαλέψαν τα δίκια τους και έτσι έχουμε τον Νταβέλη τον Γκαντάρα τον Γιαγκούλα και αργότερα τους Ρετζαίους.
Ας περάσανε δεκαετίες τα πράγματα δεν αλλάξανε και ερχόμαστε σαράντα χρόνια μετά την απελευτέρωση της Ηπείρου. Θα μιλήσω με πραγματικά γεγονότα ,χίλια εννιακόσια πενήντα επτά σε ένα Λιβαδοχώρι εκεί κάπου στην Ήπειρο. Ο αρχιτσέλιγκας που είχε ένα κτήμα, αλήθεια που το βρήκε ίσια με το Λιόπεσι δεν νομίζω να είχε πάρει ο πατέρας του γιαταγάνι να κυνηγήσει τον Τούρκο, όπως και άλλοι αργότερα στην κατοχή, αντίθετα μάλιστα ήταν αυτοί που είχαν τα νιτερέσια με τον οχτρό βγήκαν πλούσιοι. Αριθμούσαν τα κοπάδια του ίσια με δυό χιλιάδες ζωντανά, είχε συνήθως τσοπαναραίους ακτήμονες. Αυτοί είχαν κάτι λίγα μανάρια τα ρίχνανε στου τσέλιγκα τα κοπάδια και να η εκμετάλλευση πήγαινε σύννεφο, αφού έπαιρνε το γάλα το μαλλί και το αρνί για πενταροδεκάρες.
Ειχε τρεις μπιστικούς για τα στέρφα άλλους τόσους για τα
γαλάρια και άλλους στα ζυγούρια στο μπατζαριό του ειχε άλλους δύο μπάτζιους και
δύο βοηθούς . Οι περισσότεροι ήταν εργένηδες στην δούλεψή του, μηνιάτικο
κοροϊδία, η συμφωνια ήταν και το φαί.Εκεί ο αθεόφοβος μέτραγε τις χαψιές [οκτώ
ελιές δεκαέξι χαψιές ο άνθρωπος ζή τόσο πρέπει να τρώη ] Μέναμε σε μια καλύβα
με άχυρα δεν βάζαμε φωτιά γιατί θα καιγόμαστ, βαράγαμε στρούγκα [μπράβο
παιδάκια μας έλεγε ο επιστάτης αλλα τηγανίτα τίποτα ] ούτε πέντε δεκάρες να
πάμε στην πόλη να πάρουμε λίγο ψωμί καθάριο και η αμοιβή ήταν το ρούφηγμα της
αφρής απο την καρδάρα πέρναμε το σπερδούκλι το κάναμε καλαμάκι χωρίς να
υπολογίζουμε το μελιταίο πυρετό. Γράμματα σχολείο μια ώρα και δρόμο θυμάμαι
κοντό παντελονάκι μαλλίσιο στον πάτο ραμμένο ύφασμα για να μην ματώνουν τα
ποδαράκια από το άγριο μαλλί το σκονόγαλο ήταν σε καθημερινή βάση καθώς και το
πλιγούρι φτώχεια με το τσουβάλι μπορεί να τα περνάμε τα γράμματα αλλά δεν
υπήρχαν τα λεφτά για κάτι παραπάνω δεν βαριέσαι και έτσι προοδεύσαμε αλλά ποτέ
δεν θέλησα το προσωπικό μου να με φωνάξει αφεντικό δεν ξέρω ίσως καμιά φορά και
το πεζοδρόμιο να είναι μεγάλο Πανεπιστήμιο. Αλλά παρασύρθηκα αστόχησα τον
τσέλιγκα.
Είναι Πασχαλιά έχει πάει στην Αθήνα έχει πουλήσει
τα αρνιά δεν ξέρω ίσα με πεντακόσια. Αφού πέρασε από τα πονηρά σοκάκια [ωρέ
σκουλάν τα λεφτά με μια φασλάδα σε θιαμένομαι αναρωτιέται ] Άιντε να κάνω μια
βόλτα μέχρι εκεί στο Κολωνάκι [ας πάου να ιδού πώς περνάνε ετούτοι οι Αθηναίοι
οι πλούσιοι ].
Μπαίνει σε ένα μαγαζί τήν αράζει στραβοπόδι μπουραζάνα άσπρη, κοντόσι μαύρο, τσαρούχι φούντα. Έρχεται το γκαρσόνι, κύριε συγγνώμη δεν μπορείτε να καθίσετε γιατί εδω θα έρθει το αφάν γκατέ της Αθήνας. Ωρέ τι μπανταλομαρες λές τι Φάνιας και Κατέρς, αυτοί είναι στου χουριό φώναξε τ αφεντικός. Έρχεται το αφεντικό τον βλέπει από μακριά, αυτός είναι θκός μας λέει και του αρχίζει [Άντε νι κλέφτες από τα Άγραφα].
-Ώπα λέει ο τσέλιγκας, από πού είσαι ρε πατριώτη;
Απ' τ Ζαρκοβίτσα ου να σε πάρ ου διάουλος, αφού ρίξαν τον τοπικό χαιρετισμό απο δυό μούτζες ο καθένας με τα δυο τα χέρια του λέει ο Μαγαζάτορας. Πατριώτ' να σε κεράσω ένα τσίπρο και να πάς στο καλό, [έλα εδώ Κωστάκ φωνάζ το γκαρσόνι]. -Ωρέ το έχεις χαμένου ξέρς τι κρύβει αυτήν η μπουραζάνα, πόσο ωρέ θα κάν το χαΐρης απόψε.
-Έ δεν θα κάνει πενήντα χιλιάδες
-Πάρε εβδομήντα και το μαγαζί το έχω αγκαζέ για απόψε.
Έτσι περνάγαν οι κυρίες και οι κύριοι με τα
κουστούμια και τα ημίψηλα και βλέπαν τον τσοπανο φλογέρα με τα τσάμικα
ντυσιματά του να καπνίζει τον αργιλέ του.
Φυσικά το χούι δεν το άλλαξε οκτώ ελιές δέκα έξ
χαψιές ου άνθρουπους χουρτέν.
Τελικά στανέψαμε μαζί ένα καλοκαίρι και εμείς να
έχουμε περισσότερα.
Γιώργος Γιαννάκης
Απόδημος Κραψίτης
